κίδναι

κίδναι, αἱ (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «αἱ ἐγχώριοι πεφρυγμέναι κριθαί».

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται μάλλον για εσφ. γρφ. τού κίδραι. Βλ. λ. χίδρον].